Πρόκειται για την πραγματική εμπειρία ενός παιδιού της Γ΄ Γυμνασίου. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο, που ανέλαβα να το παρουσιάσω εγώ για λογαριασμό του παιδιού, για ευνόητους λόγους. Sakis Salos.
Το 2009 η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να μοιράσει δωρεάν υπολογιστές σε όλα τα παιδιά που θα πήγαιναν πρώτη γυμνασίου το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Έτυχε και εγώ να είμαι ένα από εκείνα τα παιδιά. Ξαφνικά, απο το πουθενά, βρέθηκα με έναν υπολογιστή στα χέρια μου. Ήταν κάτι υπέροχο για μένα, το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε κάποιος να μου είχε κανει! Ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη που είχα έναν δικό μου υπολογιστή. Ανακάλυψα τόσα πράγματα, που μέχρι τότε ούτε που ήξερα ότι υπήρχαν! Έμπαινα στο διαδίκτυο και μάθαινα πάρα πολλές πληροφορίες, με βοηθούσε στα μαθήματα και μπορούσα να επικοινωνώ με τους φίλους μου όποτε ήθελα.
Οι γονείς μου μού είχαν πει πολλές φορές να προσέχω, και όντως πρόσεχα. Δεν είχα εθιστεί στο διαδίκτυο, απλά έμπαινα μερικές ώρες την ημέρα, για να περνάω καλά. Δεν είχα καταλάβει, δεν μπορούσα να καταλάβω. Ξαφνικά ο υπολογιστής από το ωραίο δώρο που ήταν, μετατράπηκε σε εφιάλτη. Όλα έγιναν πολύ σιγά.
Η πρώτη μου άσχημη εμπειρία στο διαδίκτυο ήταν στο youtube. Μου άρεζε να πηγαίνω εκεί και να ακούω τα αγαπήμενα μου τραγούδια. Ξαφνικά ανακάλυψα τα σχόλια που υπήρχαν κάτω απο τα βίντεο. Υπήρχαν σχόλια με τα οποία συμφωνούσα αλλά και σχόλια που διαφωνούσα. Άρχισα να διαβάζω κάθε αρνητικό σχόλιο! Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί αυτοί οι άνθρωποι έγραφαν τέτοια πράγματα για ένα απλό τραγούδι! Ποιό ήταν το πρόβλημά τους; Αποφάσισα να τους ρωτήσω η ίδια. Έτσι έφτιαξα έναν λογαριασμό. Δεν ήταν εύκολο, πρώτη φορά έκανα κάτι τέτοιο. Τελικά έμαθα εύκολα πώς να χειρίζομαι το «κανάλι» μου στο youtube. Πήγαινα λοιπόν και έγραφα απαντήσεις σε αυτούς που έγραφαν άσχημα πράγματα για την μουσική που μου άρεζε. Δεν ήμουν μόνη. Ξαφνικά κατάλαβα πως γινόταν κάτι σαν πόλεμος εκεί. Και έπαιρνα μέρος και εγώ. Χωρίς να καταλάβω το πώς, άρχισα και εγώ να πήγαινω σε άλλα βίντεο και να γράφω αρνητικά σχόλια, έτσι επειδή και οι άλλοι το κάνανε. Έβριζα και βριζόμουν, όπως γίνεται πάντα στο youtube και γενικά στο διαδίκτυο. Στην αρχή είχα σοκαριστεί από τα σχόλια που μου έγραφαν, μου μίλαγαν τόσο άσχημα! Αλλά όλοι έτσι μίλαγαν μεταξύ τους, και έτσι μπήκα και εγώ μέσα στο κόλπο. Είχα πραγματικά αιχμαλωτιστεί. Είχα ξεχάσει τα μαθήματα. Είχα ξεχάσει τις προειδοποιήσεις των γονιών μου. Είχα γίνει ένα μέρος του youtube.
Μετά από κάμποσο καιρό οι γονείς μου κατάλαβαν ότι περνούσα πολλές ώρες στον υπολογιστή. Αποφάσισαν να μου πάρουν τον υπολογιστή. Στην αρχή αντέδρασα και φώναξα! Ήθελα να μπω στο διαδίκτυο, να πάω και να γράψω σε όλους εκεί μέσα. Ήταν η ζωή μου. Όμως καθώς πέρναγαν οι μέρες χωρίς να έχω υπολογιστή, ηρέμησα. Ξαναήρθα στα λογικά μου. Εκείνη την χρονιά, ακόμα και όταν μου έδωσαν τον υπολογιστή πίσω, είχα πια καταλάβει πώς λειτουργεί το youtube και τι άρρωστοι άνθρωποι υπήρχαν εκεί μέσα. Έμπαινα λίγες ώρες στο διαδίκτυο και δεν χρησιμοποιούσα τον λογαριασμό μου. Ήταν ένα μάθημα για μένα, όχι πολύ σκληρό, αλλά αρκετό, για να μην το ξανακάνω. Έτσι πέρασε η πρώτη μου χρονιά στο γυμνάσιο.
Στην δευτέρα γυμνασίου πλέον είχα ακόμα τον υπολογιστή. Περιττό να πω ότι την προηγούμενη χρονιά στο σχολείο δεν είχαμε χρησιμοποιήσει σχεδόν καθόλου τον υπολογιστή.
Όλα ήταν φυσιολογικά. Μέχρι που ήρθε κάποια περίοδος στην ζωή μου όπου είχα κάποια προβλήματα στο σπίτι, όπως όλα τα παιδιά στην εφηβεία, και αυτό με έστρεψε στο διαδίκτυο. Άρχισα μέρα με την μέρα να περνάω όλο και περισσότερη ώρα στο διαδίκτυο. Αυτή την φορά ανακάλυψα καινούργιους χώρους. Όλοι χρησιμοποιούσαν το facebook. Έτσι έφτιαξα και εγώ λογαριασμό στο facebook και πέρναγα εκεί τις ώρες μου μιλώντας με τους φίλους μου. Όσο πέρναγε ο καιρός αποκτούσα όλο και περισσότερους ηλεκτρονικούς φίλους, μέχρι που κάποια στιγμή έγινε το κακό. Έγινε ένα μπέρδεμα, ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς είχε γίνει, αλλά ήταν κάτι τρομερό. Τσακώθηκα με τις φίλες μου και τους φίλους μου. Άρχισα να επικοινωνώ με άτομα που δεν ήξερα. Το χειρότερο ήταν ότι οι περισσότεροι δεν ήταν αληθινοί άνθρωποι, δηλαδή είχαν μία ψεύτικη διαδικτυακή ταυτότητα. Και το ήξερα αυτό. Ήταν όλα ένας εθισμός. Πέρναγα ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το διαδίκτυο. Ακόμα και στο σχολείο. Όσες ώρες περνούσα μακριά απο τον υπολογιστή μου ήταν σαν να υπέφερα. Ήταν τρομερό. Σχεδόν κοιμόμουν μαζί με το μικρό κόκκινο λάπτοπ μου. Είχα πάθει ξανά το ίδιο που είχε γίνει και πέρυσι. Πάλι οι γονείς μου μού πήραν τον υπολογιστή. Πάλι κατάλαβα το λάθος μου. Τα βρήκα με τους φίλους μου και όλα επανήλθαν πάλι. Όταν οι γονείς μου μού έδωσαν πίσω τον υπολογιστή, δεν τον χρησιμοποιούσα σχεδόν καθόλου. Είπα ξανά στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνω άλλο τέτοιο λάθος.
Τρίτη γυμνασίου πια. Βέβαια τον υπολογιστή δεν τον χρησιμοποιούσαμε καθόλου στο σχολείο. Ήξερα και πρόσεχα τώρα πια, δεν θα έκανα ποτέ άλλα λάθη. Όμως ποτέ μη λες ποτέ. Η τέχνη του διαδικτύου και όλα αυτά που μπορούσα να κάνω μέσα σε αυτό με άφηναν κατάπληκτη. Αυτήν την φορά δεν ήμουν μόνη. Με κάποιους φίλους μου αποφασίσαμε να κάνουμε μια πλάκα. Βρήκαμε ένα μέρος στο διαδίκτυο που γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους και μιλάς. Ήταν κάτι σαν το facebook αλλά είχε κάποιες διαφορές. Λεγότανε «penpals». Φτιάξαμε εκεί ένα προφίλ με το δικό μου όνομα, χωρίς το επίθετο βέβαια, αλλά με ξένες φωτογραφίες. Κάναμε πλάκα. Θα μιλάγαμε σε ξένους ανθρώπους για την πλάκα μας. Όμως όσο πέρναγε ο καιρός οι φίλοι μου δεν είχαν καιρό να μπαίνουν, επειδή ήταν μεγαλύτεροί μου, και το κράτος δεν τους είχε δώσει υπολογιστές. Γι' αυτό έμπαινα εγώ πιο συχνά. Για πλάκα. Μέχρι που η πλάκα έγινε εφιάλτης.
Μια μέρα γνώρισα έναν τύπο. Ήταν ένα αγόρι 19 χρονών από την Ρωσία. Φαινόταν φυσιολογικός. Είχε πολλές φωτογραφίες απο τον εαυτό του και φαινόταν ότι ήταν αληθινός. Δηλαδή ότι δεν είχε κλέψει τις φωτογραφίες που είχε στο προφίλ του από κάποιους άλλους. Μου είχε πει πως είχε και skype. Το skype είναι κάτι σαν κάμερα που μπορεί να βλέπει ο ένας τον άλλον. Για να βεβαιωθώ ότι ήταν αληθινός, ρώτησα μια κοπέλα που είχε βάλει skype μαζί του. Αυτή μου απάντησε ότι αυτός ήταν αληθινός και τον είχε δει σε κάμερα. Ήμουν λοιπόν σίγουρη πως ήταν ένας άνθρωπος αληθινός και φυσιολογικός. Μιλάγαμε για αρκετές μέρες, στα αγγλικά βέβαια, και εγώ έμπαινα όποτε μπορούσα. Ξαφνικά όμως κάτι άλλαξε.
Άρχισε να μου γράφει ότι του αρέσω. Εγώ το πήρα για αστείο και του έγραψα το ίδιο. Μετά έλεγε ότι με αγαπάει. Όταν το διάβασα, γέλασα. Δεν πίστευα ότι έλεγε αλήθεια. Έτσι και αλλιώς κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον μέσω του διαδικτύου, σωστά; Όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν. Χωρίς να το καταλάβω, βρισκόμουν σε σχέση μαζί του. Έλεγε πως ήμουν η κοπέλα του, πως θα έρθει στην Ελλάδα να με βρεί και ότι με αγαπούσε πολύ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Απο την μια πίστευα πως έκανε πλάκα, όπως και εγώ, απο την άλλη τρόμαζα λίγο. Αλλά φαινόταν τόσο φυσιολογικός στην αρχή. Δεν ήταν ένας παιδεραστής γέρος. Αυτό που με έκανε να καταλάβω πως τα πράγματα ήταν σοβαρά ήταν όταν την μέρα που είχα την ονομαστική μου γιορτή μού έστειλε ένα μήνυμα που είχε μια εικόνα όπου ήταν αυτός και είχε γράψει στην αμμουδιά μιας παραλίας «Σε αγαπώ» και το όνομά μου. Όταν το είδα κοκκάλωσα. Ένιωσα απαίσια. Φαινόταν ότι πράγματικά πίστευε αυτά που έλεγε. Είχα τρομάξει πραγματικά. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχαν γίνει όλα έτσι!
Άρχισε να μου στέλνει μηνύματα κάθε πέντε λεπτά. Με ρώταγε πού ήμουν και τι έκανα. Φαινόταν πολύ κτητικός. Εγώ είχα αρχίσει πάλι να βρίσκομαι πολλές ώρες στο διαδίκτυο. Και το ήξερα ότι δεν ήταν σωστό, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να του λέω πού είμαι και διάφορα πράγματα που με ρώταγε.
Μια μέρα ρώτησε την διεύθυνσή μου και το κινητό μου. Με διάφορες δικαιολογίες κατάφερα να μην του τα δώσω. Κατάλαβα ότι έπρεπε να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Αλλά δεν ήξερα πώς να του το πω. Άρχισα να του λέω πως δεν θα έχω χρόνο να μπαίνω καθημερινά, γιατί είχα πολλά μαθήματα στο σχολείο. Αυτός ξαφνικά τρελάθηκε. Μου είπε ότι τον πονάω και τον πληγώνω και διάφορα άλλα. Είχα σοκαριστεί, φοβόμουν μην κάνει κάτι κακό στον εαυτό του, αν του πω πως δεν θέλω να μιλάμε άλλο. Ήμουν αναγκασμένη να του μιλάω. Αυτός μου έλεγε συνέχεια ότι το καλοκαίρι θα έρθει στην Ελλάδα. Δεν άντεχα άλλο. Αλλά πιο πολύ τρόμαξα, όταν μου έστειλε ένα μήνυμα που έγραφε «Έχω δυο δικούς μου ανθρώπους στην Αθήνα. Σε παρακολουθώ». Τρόμαξα και πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Τελικά αποφάσισα με έναν ειδικο τρόπο να ρωτήσω κάποιον μεγαλύτερό μου να με συμβουλέψει. Τελικά κατάλαβα τι ακριβώς γινόταν. Αυτός ο τύπος δεν ήταν ένα απλό καημένο παιδί που με είχε ερωτευτεί και εγώ έφταιγα για όλα. Ήταν ένας ψυχοπαθής, ένας ψυχαναγκαστικός εικοσάρης, που ήθελε να μου δημιουργήσει τύψεις και να με κάνει να τον αγαπήσω. Ήταν σαν κυνηγός. Έπρεπε να τον σταματήσω. Μου έστελνε τόσα πολλά μηνύματα ότι με αγαπούσε, που ξαφνικά μίσησα αυτήν την λέξη. Έγραφε πόσο του άρεζε το όνομά μου. Μίσησα και το όνομά μου. Έπρεπε να κάνω κάτι. Και έκανα. Του έγραψα να μη μου ξαναστείλει μήνυμα, αλλιώς θα τον μπλοκάρω και θα τον αναφέρω. Αυτός τρελάθηκε, μου έγραφε χιλιάδες μηνύματα ότι τον πλήγωνα και ότι θα έκανε τα πάντα, για να έρθει στην Ελλάδα. Τελικά τον μπλόκαρα, αλλά αυτός έφτιαξε και άλλα προφίλ και μου έστελνε μηνύματα, μέχρι που έσβησα το δικό μου.
Ήταν μια απο τις πιο τρομαχτικές εμπειρίες της ζωής μου. Και τώρα κατάλαβα πως δεν έφταιγα εγώ. Ήμουν και είμαι ένα παιδί, μια έφηβη, πώς να ξέρω τι να κάνω, όταν μου δίνουν έναν υπολογιστή; Κατα την γνώμη μου, το ελληνικό κράτος μπορεί να έχει κάνει πολλά λάθη στην εκπαίδευση, αλλά το μεγαλύτερο ήταν να μου δώσουν δωρεάν έναν υπολογιστή, τον οποίο θα χρησιμοποιούσαμε για μαθήματα. Ποτέ όμως δεν χρησιμοποιήσαμε τον υπολογιστή στο σχολείο. Ήμουν μικρή, δεν ήξερα πόσοι τρελοί και διεστραμμένοι άνθρωποι υπάρχουν στο διαδίκτυο. Έπεσα μέσα στους καρχαρίες. Αλλά τι να έκανα; Είχα έναν υπολογιστή! Δεν ήταν δικό μου το φταίξιμο!
Τώρα πια, αν και είμαι τρίτη γυμνασίου, μετά από αυτήν την εμπειρία έχω πια γίνει πιο δυνατή και έχω μάθει πιο πολλά. Αλλά τα έμαθα με άσχημο τρόπο. Χαράμισα τόσες ώρες απο την ζωή μου, απο την χαρά μου, για τον υπολογιστή.
Ρώτησα και τους συμμαθητές μου, πώς τα πήγαιναν με το διαδίκτυο. Τελικά δεν ήμουν η μόνη. Και άλλοι φίλοι μου είχαν πάθει παρόμοια πράγματα. Αλλά πιστεύω ότι η τελευταία μου εμπειρία ήταν μοναδική. Εύχομαι πράγματικά να μη συμβεί αυτό σε κανένα. Είναι τρομαχτικό να νιώθεις ότι κάποιος σε κυνηγάει όλη την ώρα.
Και όλα αυτά εξαιτίας του υπολογιστή που μου έδωσε το ελληνικό κράτος. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Αυτό είναι πραγματικά το διαδίκτυο.
Μία μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου
(Δημοσιεύτηκε στο logokritis.blogspot.com)
Το 2009 η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να μοιράσει δωρεάν υπολογιστές σε όλα τα παιδιά που θα πήγαιναν πρώτη γυμνασίου το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Έτυχε και εγώ να είμαι ένα από εκείνα τα παιδιά. Ξαφνικά, απο το πουθενά, βρέθηκα με έναν υπολογιστή στα χέρια μου. Ήταν κάτι υπέροχο για μένα, το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε κάποιος να μου είχε κανει! Ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη που είχα έναν δικό μου υπολογιστή. Ανακάλυψα τόσα πράγματα, που μέχρι τότε ούτε που ήξερα ότι υπήρχαν! Έμπαινα στο διαδίκτυο και μάθαινα πάρα πολλές πληροφορίες, με βοηθούσε στα μαθήματα και μπορούσα να επικοινωνώ με τους φίλους μου όποτε ήθελα.
Οι γονείς μου μού είχαν πει πολλές φορές να προσέχω, και όντως πρόσεχα. Δεν είχα εθιστεί στο διαδίκτυο, απλά έμπαινα μερικές ώρες την ημέρα, για να περνάω καλά. Δεν είχα καταλάβει, δεν μπορούσα να καταλάβω. Ξαφνικά ο υπολογιστής από το ωραίο δώρο που ήταν, μετατράπηκε σε εφιάλτη. Όλα έγιναν πολύ σιγά.
Η πρώτη μου άσχημη εμπειρία στο διαδίκτυο ήταν στο youtube. Μου άρεζε να πηγαίνω εκεί και να ακούω τα αγαπήμενα μου τραγούδια. Ξαφνικά ανακάλυψα τα σχόλια που υπήρχαν κάτω απο τα βίντεο. Υπήρχαν σχόλια με τα οποία συμφωνούσα αλλά και σχόλια που διαφωνούσα. Άρχισα να διαβάζω κάθε αρνητικό σχόλιο! Δεν μπορούσα να καταλάβω, γιατί αυτοί οι άνθρωποι έγραφαν τέτοια πράγματα για ένα απλό τραγούδι! Ποιό ήταν το πρόβλημά τους; Αποφάσισα να τους ρωτήσω η ίδια. Έτσι έφτιαξα έναν λογαριασμό. Δεν ήταν εύκολο, πρώτη φορά έκανα κάτι τέτοιο. Τελικά έμαθα εύκολα πώς να χειρίζομαι το «κανάλι» μου στο youtube. Πήγαινα λοιπόν και έγραφα απαντήσεις σε αυτούς που έγραφαν άσχημα πράγματα για την μουσική που μου άρεζε. Δεν ήμουν μόνη. Ξαφνικά κατάλαβα πως γινόταν κάτι σαν πόλεμος εκεί. Και έπαιρνα μέρος και εγώ. Χωρίς να καταλάβω το πώς, άρχισα και εγώ να πήγαινω σε άλλα βίντεο και να γράφω αρνητικά σχόλια, έτσι επειδή και οι άλλοι το κάνανε. Έβριζα και βριζόμουν, όπως γίνεται πάντα στο youtube και γενικά στο διαδίκτυο. Στην αρχή είχα σοκαριστεί από τα σχόλια που μου έγραφαν, μου μίλαγαν τόσο άσχημα! Αλλά όλοι έτσι μίλαγαν μεταξύ τους, και έτσι μπήκα και εγώ μέσα στο κόλπο. Είχα πραγματικά αιχμαλωτιστεί. Είχα ξεχάσει τα μαθήματα. Είχα ξεχάσει τις προειδοποιήσεις των γονιών μου. Είχα γίνει ένα μέρος του youtube.
Μετά από κάμποσο καιρό οι γονείς μου κατάλαβαν ότι περνούσα πολλές ώρες στον υπολογιστή. Αποφάσισαν να μου πάρουν τον υπολογιστή. Στην αρχή αντέδρασα και φώναξα! Ήθελα να μπω στο διαδίκτυο, να πάω και να γράψω σε όλους εκεί μέσα. Ήταν η ζωή μου. Όμως καθώς πέρναγαν οι μέρες χωρίς να έχω υπολογιστή, ηρέμησα. Ξαναήρθα στα λογικά μου. Εκείνη την χρονιά, ακόμα και όταν μου έδωσαν τον υπολογιστή πίσω, είχα πια καταλάβει πώς λειτουργεί το youtube και τι άρρωστοι άνθρωποι υπήρχαν εκεί μέσα. Έμπαινα λίγες ώρες στο διαδίκτυο και δεν χρησιμοποιούσα τον λογαριασμό μου. Ήταν ένα μάθημα για μένα, όχι πολύ σκληρό, αλλά αρκετό, για να μην το ξανακάνω. Έτσι πέρασε η πρώτη μου χρονιά στο γυμνάσιο.
Στην δευτέρα γυμνασίου πλέον είχα ακόμα τον υπολογιστή. Περιττό να πω ότι την προηγούμενη χρονιά στο σχολείο δεν είχαμε χρησιμοποιήσει σχεδόν καθόλου τον υπολογιστή.
Όλα ήταν φυσιολογικά. Μέχρι που ήρθε κάποια περίοδος στην ζωή μου όπου είχα κάποια προβλήματα στο σπίτι, όπως όλα τα παιδιά στην εφηβεία, και αυτό με έστρεψε στο διαδίκτυο. Άρχισα μέρα με την μέρα να περνάω όλο και περισσότερη ώρα στο διαδίκτυο. Αυτή την φορά ανακάλυψα καινούργιους χώρους. Όλοι χρησιμοποιούσαν το facebook. Έτσι έφτιαξα και εγώ λογαριασμό στο facebook και πέρναγα εκεί τις ώρες μου μιλώντας με τους φίλους μου. Όσο πέρναγε ο καιρός αποκτούσα όλο και περισσότερους ηλεκτρονικούς φίλους, μέχρι που κάποια στιγμή έγινε το κακό. Έγινε ένα μπέρδεμα, ποτέ δεν κατάλαβα τι ακριβώς είχε γίνει, αλλά ήταν κάτι τρομερό. Τσακώθηκα με τις φίλες μου και τους φίλους μου. Άρχισα να επικοινωνώ με άτομα που δεν ήξερα. Το χειρότερο ήταν ότι οι περισσότεροι δεν ήταν αληθινοί άνθρωποι, δηλαδή είχαν μία ψεύτικη διαδικτυακή ταυτότητα. Και το ήξερα αυτό. Ήταν όλα ένας εθισμός. Πέρναγα ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το διαδίκτυο. Ακόμα και στο σχολείο. Όσες ώρες περνούσα μακριά απο τον υπολογιστή μου ήταν σαν να υπέφερα. Ήταν τρομερό. Σχεδόν κοιμόμουν μαζί με το μικρό κόκκινο λάπτοπ μου. Είχα πάθει ξανά το ίδιο που είχε γίνει και πέρυσι. Πάλι οι γονείς μου μού πήραν τον υπολογιστή. Πάλι κατάλαβα το λάθος μου. Τα βρήκα με τους φίλους μου και όλα επανήλθαν πάλι. Όταν οι γονείς μου μού έδωσαν πίσω τον υπολογιστή, δεν τον χρησιμοποιούσα σχεδόν καθόλου. Είπα ξανά στον εαυτό μου ότι δεν θα κάνω άλλο τέτοιο λάθος.
Τρίτη γυμνασίου πια. Βέβαια τον υπολογιστή δεν τον χρησιμοποιούσαμε καθόλου στο σχολείο. Ήξερα και πρόσεχα τώρα πια, δεν θα έκανα ποτέ άλλα λάθη. Όμως ποτέ μη λες ποτέ. Η τέχνη του διαδικτύου και όλα αυτά που μπορούσα να κάνω μέσα σε αυτό με άφηναν κατάπληκτη. Αυτήν την φορά δεν ήμουν μόνη. Με κάποιους φίλους μου αποφασίσαμε να κάνουμε μια πλάκα. Βρήκαμε ένα μέρος στο διαδίκτυο που γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους και μιλάς. Ήταν κάτι σαν το facebook αλλά είχε κάποιες διαφορές. Λεγότανε «penpals». Φτιάξαμε εκεί ένα προφίλ με το δικό μου όνομα, χωρίς το επίθετο βέβαια, αλλά με ξένες φωτογραφίες. Κάναμε πλάκα. Θα μιλάγαμε σε ξένους ανθρώπους για την πλάκα μας. Όμως όσο πέρναγε ο καιρός οι φίλοι μου δεν είχαν καιρό να μπαίνουν, επειδή ήταν μεγαλύτεροί μου, και το κράτος δεν τους είχε δώσει υπολογιστές. Γι' αυτό έμπαινα εγώ πιο συχνά. Για πλάκα. Μέχρι που η πλάκα έγινε εφιάλτης.
Μια μέρα γνώρισα έναν τύπο. Ήταν ένα αγόρι 19 χρονών από την Ρωσία. Φαινόταν φυσιολογικός. Είχε πολλές φωτογραφίες απο τον εαυτό του και φαινόταν ότι ήταν αληθινός. Δηλαδή ότι δεν είχε κλέψει τις φωτογραφίες που είχε στο προφίλ του από κάποιους άλλους. Μου είχε πει πως είχε και skype. Το skype είναι κάτι σαν κάμερα που μπορεί να βλέπει ο ένας τον άλλον. Για να βεβαιωθώ ότι ήταν αληθινός, ρώτησα μια κοπέλα που είχε βάλει skype μαζί του. Αυτή μου απάντησε ότι αυτός ήταν αληθινός και τον είχε δει σε κάμερα. Ήμουν λοιπόν σίγουρη πως ήταν ένας άνθρωπος αληθινός και φυσιολογικός. Μιλάγαμε για αρκετές μέρες, στα αγγλικά βέβαια, και εγώ έμπαινα όποτε μπορούσα. Ξαφνικά όμως κάτι άλλαξε.
Άρχισε να μου γράφει ότι του αρέσω. Εγώ το πήρα για αστείο και του έγραψα το ίδιο. Μετά έλεγε ότι με αγαπάει. Όταν το διάβασα, γέλασα. Δεν πίστευα ότι έλεγε αλήθεια. Έτσι και αλλιώς κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον μέσω του διαδικτύου, σωστά; Όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν. Χωρίς να το καταλάβω, βρισκόμουν σε σχέση μαζί του. Έλεγε πως ήμουν η κοπέλα του, πως θα έρθει στην Ελλάδα να με βρεί και ότι με αγαπούσε πολύ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Απο την μια πίστευα πως έκανε πλάκα, όπως και εγώ, απο την άλλη τρόμαζα λίγο. Αλλά φαινόταν τόσο φυσιολογικός στην αρχή. Δεν ήταν ένας παιδεραστής γέρος. Αυτό που με έκανε να καταλάβω πως τα πράγματα ήταν σοβαρά ήταν όταν την μέρα που είχα την ονομαστική μου γιορτή μού έστειλε ένα μήνυμα που είχε μια εικόνα όπου ήταν αυτός και είχε γράψει στην αμμουδιά μιας παραλίας «Σε αγαπώ» και το όνομά μου. Όταν το είδα κοκκάλωσα. Ένιωσα απαίσια. Φαινόταν ότι πράγματικά πίστευε αυτά που έλεγε. Είχα τρομάξει πραγματικά. Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς είχαν γίνει όλα έτσι!
Άρχισε να μου στέλνει μηνύματα κάθε πέντε λεπτά. Με ρώταγε πού ήμουν και τι έκανα. Φαινόταν πολύ κτητικός. Εγώ είχα αρχίσει πάλι να βρίσκομαι πολλές ώρες στο διαδίκτυο. Και το ήξερα ότι δεν ήταν σωστό, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να του λέω πού είμαι και διάφορα πράγματα που με ρώταγε.
Μια μέρα ρώτησε την διεύθυνσή μου και το κινητό μου. Με διάφορες δικαιολογίες κατάφερα να μην του τα δώσω. Κατάλαβα ότι έπρεπε να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Αλλά δεν ήξερα πώς να του το πω. Άρχισα να του λέω πως δεν θα έχω χρόνο να μπαίνω καθημερινά, γιατί είχα πολλά μαθήματα στο σχολείο. Αυτός ξαφνικά τρελάθηκε. Μου είπε ότι τον πονάω και τον πληγώνω και διάφορα άλλα. Είχα σοκαριστεί, φοβόμουν μην κάνει κάτι κακό στον εαυτό του, αν του πω πως δεν θέλω να μιλάμε άλλο. Ήμουν αναγκασμένη να του μιλάω. Αυτός μου έλεγε συνέχεια ότι το καλοκαίρι θα έρθει στην Ελλάδα. Δεν άντεχα άλλο. Αλλά πιο πολύ τρόμαξα, όταν μου έστειλε ένα μήνυμα που έγραφε «Έχω δυο δικούς μου ανθρώπους στην Αθήνα. Σε παρακολουθώ». Τρόμαξα και πανικοβλήθηκα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Τελικά αποφάσισα με έναν ειδικο τρόπο να ρωτήσω κάποιον μεγαλύτερό μου να με συμβουλέψει. Τελικά κατάλαβα τι ακριβώς γινόταν. Αυτός ο τύπος δεν ήταν ένα απλό καημένο παιδί που με είχε ερωτευτεί και εγώ έφταιγα για όλα. Ήταν ένας ψυχοπαθής, ένας ψυχαναγκαστικός εικοσάρης, που ήθελε να μου δημιουργήσει τύψεις και να με κάνει να τον αγαπήσω. Ήταν σαν κυνηγός. Έπρεπε να τον σταματήσω. Μου έστελνε τόσα πολλά μηνύματα ότι με αγαπούσε, που ξαφνικά μίσησα αυτήν την λέξη. Έγραφε πόσο του άρεζε το όνομά μου. Μίσησα και το όνομά μου. Έπρεπε να κάνω κάτι. Και έκανα. Του έγραψα να μη μου ξαναστείλει μήνυμα, αλλιώς θα τον μπλοκάρω και θα τον αναφέρω. Αυτός τρελάθηκε, μου έγραφε χιλιάδες μηνύματα ότι τον πλήγωνα και ότι θα έκανε τα πάντα, για να έρθει στην Ελλάδα. Τελικά τον μπλόκαρα, αλλά αυτός έφτιαξε και άλλα προφίλ και μου έστελνε μηνύματα, μέχρι που έσβησα το δικό μου.
Ήταν μια απο τις πιο τρομαχτικές εμπειρίες της ζωής μου. Και τώρα κατάλαβα πως δεν έφταιγα εγώ. Ήμουν και είμαι ένα παιδί, μια έφηβη, πώς να ξέρω τι να κάνω, όταν μου δίνουν έναν υπολογιστή; Κατα την γνώμη μου, το ελληνικό κράτος μπορεί να έχει κάνει πολλά λάθη στην εκπαίδευση, αλλά το μεγαλύτερο ήταν να μου δώσουν δωρεάν έναν υπολογιστή, τον οποίο θα χρησιμοποιούσαμε για μαθήματα. Ποτέ όμως δεν χρησιμοποιήσαμε τον υπολογιστή στο σχολείο. Ήμουν μικρή, δεν ήξερα πόσοι τρελοί και διεστραμμένοι άνθρωποι υπάρχουν στο διαδίκτυο. Έπεσα μέσα στους καρχαρίες. Αλλά τι να έκανα; Είχα έναν υπολογιστή! Δεν ήταν δικό μου το φταίξιμο!
Τώρα πια, αν και είμαι τρίτη γυμνασίου, μετά από αυτήν την εμπειρία έχω πια γίνει πιο δυνατή και έχω μάθει πιο πολλά. Αλλά τα έμαθα με άσχημο τρόπο. Χαράμισα τόσες ώρες απο την ζωή μου, απο την χαρά μου, για τον υπολογιστή.
Ρώτησα και τους συμμαθητές μου, πώς τα πήγαιναν με το διαδίκτυο. Τελικά δεν ήμουν η μόνη. Και άλλοι φίλοι μου είχαν πάθει παρόμοια πράγματα. Αλλά πιστεύω ότι η τελευταία μου εμπειρία ήταν μοναδική. Εύχομαι πράγματικά να μη συμβεί αυτό σε κανένα. Είναι τρομαχτικό να νιώθεις ότι κάποιος σε κυνηγάει όλη την ώρα.
Και όλα αυτά εξαιτίας του υπολογιστή που μου έδωσε το ελληνικό κράτος. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Αυτό είναι πραγματικά το διαδίκτυο.
Μία μαθήτρια της Γ΄ Γυμνασίου
(Δημοσιεύτηκε στο logokritis.blogspot.com)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σεβόμαστε την ελευθερία εκφράσεως της γνώμης και την ελευθερία του λόγου, γι᾿ αυτό είναι πιθανό να δημοσιεύσουμε και κείμενα που μας απεστάλησαν, με τα οποία μπορεί να μη συμφωνούμε. Τα άρθρα και τα μηνύματα που δημοσιεύονται εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν σημαίνει ότι υιοθετούνται από αυτό το ιστολόγιο (blog). Το παρόν ιστολόγιο (blog) δεν δεσμεύεται για δημοσίευση κάθε κειμένου που μας αποστέλλεται, ενώ διατηρεί το δικαίωμα να διορθώνει τις τυχόν ανορθογραφίες και ασυνταξίες των κειμένων ή να ενιαιοποιεί, όταν χρειάζεται, την ορθογραφία των συνεργασιών. Επίσης διατηρεί τό δικαίωμα να περικόπτει ή να αποδίδει περιληπτικώς το περιεχόμενο των δημοσιευομένων κειμένων ή να χωρίζει ένα μεγάλο κείμενο σε μικρότερες δημοσιεύσεις ή αντίθετα να ενώνει μικρά κείμενα σε μία ενιαία δημοσίευση, εφόσον δεν αλλοιώνεται το νόημα του αρχικού κειμένου. Η όποια διατυπούμενη κριτική ή αντίθετη άποψη (σε άρθρα ή σχόλια) πρέπει να είναι κόσμια και να αναφέρεται σε ιδέες, γεγονότα και διατυπώσεις και όχι σε πρόσωπα. Δεν επιτρέπονται η δυσφήμηση, ο χλευασμός, η επιθετική ειρωνεία, οι απρεπείς χαρακτηρισμοί, η βωμολοχία, η λεκτική βία, η συκοφαντία, τα προσβλητικά ή υβριστικά σχόλια, λέξεις χυδαίες ή σεξουαλικού περιεχομένου. Όποτε εντοπίζονται τέτοια μηνύματα-σχόλια θα τροποποιούνται ή θα διαγράφονται.