Θέατρο του πολιτικού παραλόγου

1. Οι Έλληνες ως λαός έχουμε την αρχαιότερη παράδοση πολιτικής αστάθειας, πολιτικής ακυβερνησίας και πολιτικής ανωριμότητας από όλους τους λαούς της Ευρώπης (ίσως και όλου του κόσμου).  Παρά ταύτα συνεχίζουμε να υπάρχουμε, αν και μέσα σε τόσους αιώνες πολλοί λαοί έπραξαν ο,τι μπορούσαν, για να μας απαλλάξουν από αυτό το αδιέξοδο.

2. Είναι σαφές ότι τα λόγια των πρόσφατα εκλεγμένων πολιτικών είναι ασαφή. Κανείς δεν ξεκαθαρίζει στον απλό πολίτη, σε εμένα που δεν γνωρίζω από πολιτική και οικονομία, κάποιες απλές απορίες μου.  Μας συμφέρει ως χώρα να μείνουμε στο ευρώ, και γιατί; Μπορούμε να φύγουμε από το ευρώ αλλά να παραμείνουμε στην Ε.Ε.; Μας συμφέρει κάτι τέτοιο; Αν ναι, τότε γιατί μπήκαμε στο ευρώ;  Μπορούμε να φύγουμε από το ευρώ ή/και από την Ε.Ε. χωρίς να καταστραφούμε; Αν ναι, γιατί δεν το έχουμε ήδη πράξει; Αν όχι, γιατί κάποιοι το υπόσχονται και το επιδιώκουν;

3. Θα σοβαρευτούν επιτέλους τα κόμματα, ώστε πρώτα να ενημερωθούν σωστά τα ίδια, ύστερα να ενημερώσουν τους βουλευτές τους, και τέλος να ενημερώσουν και εμάς, για να ξέρουμε τι μας γίνεται; 

4. «Δύο Έλληνες, τρεις γνώμες» λέει μία παροιμία, σε κρίσιμα όμως εθνικά ζητήματα όπως η παρούσα χρονική συγκυρία, δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες.  Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι και πρώτοι οι πολιτικοί.

5. Δεν υπάρχει ακυβερνησία μετά τις πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα.  Απλώς η ακυβερνησία είναι για μας μόνιμη κατάσταση τα τελευταία χρόνια, και όποιος Έλληνας η ξένος νόμιζε κάτι διαφορετικό ήταν γελασμένος.  Κυβέρνηση υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει, μέχρι να δημιουργηθεί μία κυβέρνηση που θα την αντικαταστήσει.  Απλώς η υπάρχουσα κυβέρνηση δεν θέλει να κυβερνήσει άλλο, όπως άλλωστε δεν ήθελαν και οι προηγούμενες.

6. Δημοκρατία δεν είναι η αναρχία.  Δημοκρατία δεν είναι η κομματοκρατία.  Δημοκρατία δεν είναι η στείρα πολιτικολογία, οι κούφιες υποσχέσεις, ο ανόητος δογματισμός του παρελθόντος.  Από την άλλη πλευρά βέβαια Δημοκρατία επίσης δεν είναι η εξαθλίωση ενός λαού.  Δημοκρατία δεν είναι η απελπισία. Δημοκρατία δεν είναι το αδιέξοδο, η αδυναμία επιλογών.  Δημοκρατία δεν είναι η ασέβεια των πολιτικών προς τη λαϊκή βούληση. Δημοκρατία δεν είναι το να αψηφούν τη θέληση του λαού, τον οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να κυβερνήσουν, για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά του.  Δημοκρατία δεν είναι η κατατρομοκράτηση ενός λαού ούτε ο εκβιασμός του. Δημοκρατία δεν είναι το να οδηγείται ένας λαός στην αυτοκτονία. 

7. Τα διάφορα κόμματα ή πολιτικές παρατάξεις ή κινήματα ή όπως αλλιώς λέγονται, αυτά που έχουν σημαία τον αντιμνημονιακό αγώνα και θέλουν να προασπίσουν την εθνική μας κυριαρχία, κατανοούν ότι εθνική κυριαρχία μπορεί να υπάρξει μόνον σε ένα έθνος συγκροτημένο, κυβερνώμενο, ευνομούμενο και κυρίαρχο;  Κατανοούν ότι ένα έθνος ακυβέρνητο, διαλυμένο και διχασμένο δεν μπορεί να είναι ποτέ κυρίαρχο;  Καταλαβαίνουν ότι, αν με την στάση τους οδηγήσουν την χώρα στην πολιτική αστάθεια και ακυβερνησία, θα προξενήσουν περισσότερη καταστροφή από τα κόμματα που ψευτο-κυβερνούσαν μέχρι τώρα; και ότι έτσι θα εξυπηρετήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα ανθελληνικά συμφέροντα τα οποία υποτίθεται ότι αντιμάχονται;

8. Από τα επτά πολιτικά κόμματα που εξελέγησαν στις πρόσφατες εκλογές, τα έξι θεωρούν ότι το ένα κόμμα που μένει μόνο του είναι μεγάλο κακό και το εξορκίζουν σαν βρικόλακα, σαν ανίατη ασθένεια.  Τα έξι κόμματα λοιπόν δεν θέλουν καλά καλά ούτε να αναφέρουν το όνομα αυτού του άλλου κόμματος, που είναι πλέον το μαύρο πρόβατο του ελληνικού Κοινοβουλίου.  Δεν θέλουν να ακούσουν για καμιά συνεργασία ή συνεννόηση ή συγκυβέρνηση ή οτιδήποτε άλλο μαζί του.  Εάν λοιπόν περάσει και η τρίτη διερευνητική εντολή άκαρπη σήμερα και το Σάββατο συγκεντρωθούν οι πολιτικοί αρχηγοί ενώπιον του προέδρου της Δημοκρατίας, και εάν λέω ο πρόεδρος της Δημοκρατίας καλέσει και το ανεπιθύμητο κόμμα. Εγώ νομίζω οτι υπάρχει πιθανότητα να το καλέσει, γιατί αν δεν το κάνει, θα βγει αυτό το ένα κόμμα και θα πει στους υπόλοιπους πολιτικούς ότι είναι φασίστες, ότι το αποκλείουν, ότι δεν σέβονται το εκλογικό ποσοστό που έλαβε από τον ελληνικό λαό με νόμιμες διαδικασίες, νόμιμες εκλογές και λοιπά και λοιπά.  Εάν λοιπόν καλέσει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και αυτό το ανεπιθύμητο κόμμα,  και όταν πει ο Πρόεδρος στούς επτά αρχηγούς κομμάτων που θα έχει μπροστά του ότι πρέπει να συνεργαστούν, για να δημιουργήσουν μια οικουμενική κυβέρνηση, εάν λέω εκείνη τη στιγμή το ανεπιθύμητο κόμμα δηλώσει: «Ναι συμφωνώ και εγώ και δέχομαι να συμμετάσχω στην οικουμενική κυβέρνηση για τη σωτηρία της πατρίδας, γιατί αυτό είναι το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει»! τότε τα υπόλοιπα έξι κόμματα τι θα κάνουν; Θα συνεργαστούν μαζί του η όχι;  Εάν δεν συνεργαστούν, εάν δεν δεχτούν την ψήφο και τη στήριξη που θα παράσχει το ανεπιθύμητο κόμμα στην υποτιθέμενη οικουμενική κυβέρνηση, τι θα κάνουν τα υπόλοιπα έξι κόμματα; Θα οδηγήσουν ξανά την χώρα σε εκλογές;  Θα χρεωθούν την αποτυχία και την ακυβερνησία;  Και δεν θα οδηγήσει ένα τέτοιο σενάριο σε αύξηση του ποσοστού του ανεπιθύμητου, κατ’ αυτούς πάντοτε, κόμματος;

Sakis Salos