Το παρακάτω κείμενο μας το έστειλε αναγνώστης, ο οποίος πριν από 2 εβδομάδες περίπου το είχε στείλει μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε 4 αρμόδιους φορείς, στο ΕΚΕΑ (= Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας), στο ΕΜΑ (= Εθνικό Μητρώο Αιμοδοτών), στον ΠΑ.ΣΥ.Ε.Α. (= Πανελλήνιο Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών του Υπουργείου Υγείας καὶ Κοινωνικής Αλληλεγγύης), και στην Π.Ο.Σ.Ε.Α (= Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών). Μέχρι σήμερα δεν έλαβε καμμία απολύτως απάντηση από κανέναν φορέα. Τα πλήρη στοιχεία και ονόματα βρίσκονται στην διάθεσή μας.
Μένω μόνιμα στο Λεκανοπέδιο Αττικής, είμαι εθελοντής αιμοδότης εδώ και λίγα χρόνια, έχω εγγραφεί στο ΕΚΕΑ και εχω πάρει δελτίο εθελοντή αιμοδότη (χάρτινο) και πλαστική ταυτότητα (κάρτα με τσιπάκι). Προτού γίνω εθελοντής αιμοδότης είχα δώσει αίμα καμμιά δεκαριά φορές περιστασιακά, όταν υπήρχε τυχόν ανάγκη για κάποιον συγγενή ή γνωστό.
Επειδή όμως αυτές οι περιπτώσεις ήταν πολύ λίγες, αποφάσισα να γίνω εθελοντής με σκοπό να δίνω αίμα τακτικά γύρω στις 4 φορές το χρόνο, δηλαδή περίπου κάθε τρεις μήνες. Σκέφτηκα ότι, αφού υπάρχει ανάγκη κι αφού αποφάσισα να προσφέρω αυτό το ελάχιστο που μπορώ, ας προσφέρω όσο περισσότερο μπορώ. Το έκανα με την καρδιά μου, γιατί το ήθελα.
Φρόντισα και ενημερώθηκα πολύ προσεκτικά για τις προϋποθέσεις που πρέπει νάχω για να είμαι εθελοντής αιμοδότης. Μάλιστα έκαμα και γενικές εξετάσεις αίματος, καρδιογράφημα, μετρήσεις πιέσεως κλπ., ώστε να είναι σίγουρο 100% ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα από την πλευρά μου.
Επέλεξα να πηγαίνω στο νοσοκομείο «QQQ», γιατί με βόλευε. Πέρυσι όμως ένας νοσηλευτής, όταν ξάπλωσα για να δώσω αίμα και είδε ότι πήγαινα εκεί κάθε τρείς μήνες, άρχισε να μου κάνει ολόκληρη «κατήχηση», κατά την διάρκεια της αιμοδοσίας και χωρίς να ζητήσω την γνώμη του, ότι δεν είναι καλό να πηγαίνω τόσο συχνά, ότι κάποιες τιμές (π.χ. αιματοκρίτης) ήταν καλές μεν αλλά προς τα χαμηλά όρια, ότι ο ίδιος δίνει 2 φορές τον χρόνο, και μόνο αν χρειαστεί εκτάκτως ίσως να δώσει και 3η φορά, όπότε κι εγώ να δίνω αίμα 1-2 φορές το χρόνο. Σημειωτέον ότι ο αιματοκρίτης μου συνήθως είναι γύρω στο 46% (!!!) και τελικά τα όσα σχετικά μου έλεγε ο νοσηλευτής ήταν μάλλον μπούρδες.
Τέλος πάντων ύστερα από αυτήν την αρνητική πλύση εγκεφάλου αποφάσισα κι εγώ να δίνω αίμα 3 φορές το χρόνο. Πρόσφατα πήγα στο ίδιο νοσοκομείο Σωτηρία, για να ξαναδώσω, καθώς ξέρω ότι τον Αύγουστο σημειώνονται ελλείψεις.
Όταν ξαπλωσα στο κρεβάτι, η νοσηλεύτρια άρχισε να ψάχνει για την πιο κατάλληλη φλέβα, όπως γίνεται συνήθως. Ξαφνικά μου λέει «Δεν έχετε καλές φλέβες, το ξέρετε;» Ξαφνιάστηκα. Σχεδόν σοκαρίστηκα. Δεν μου είχαν ξαναπεί κάτι τέτοιο. Μετά με ρωτάει «Έχετε ξαναδώσει αίμα;» Της απαντάω «Πολλές φορές». Μου ξαναλέει «Εδώ στο νοσοκομείο Σωτηρία εννοώ». Μα δεν είχε δεί το δελτίο μου; Της το είχα δώσει μαζί με το ερωτηματολόγιο, που είχα μόλις συμπληρώσει. Της απαντάω «Όλες τις φορες τα τελευταία χρόνια εδώ έρχομαι». Φαίνεται ότι κάτι την προβλημάτιζε και έψαχνε να βρεί κάτι για δικαιολογία, αν το πράγμα πήγαινε στραβά. Έπρεπε να το καταλάβαινα εκείνη την ώρα και να φύγω.
Τελικά βρίσκει κάποια φλέβα που της φάνηκε καλή. Μου βάζει την βελόνα και πόνεσα αρκετά, ενω άλλες φορές σχεδόν δεν καταλάβαινα τίποτε. Και μάλιστα δεν ήταν ένας πόνος για μια στιγμή, αλλά συνεχής! Και αίμα δεν έβγαινε! Κάτι έκανε στρίβοντας λίγο την βελόνα (το είδα με τα μάτια μου), οπότε πόνεσα ακόμη περισσότερο. Της λέω «Ξέρετε πονάω αρκετά». Αλαφιασμένη μου λέει «Δεν έκανα τίποτε. Δεν το πείραξα». (Ψέματα είπε, προφανώς φοβήθηκε.)
Έφυγε αμέσως και με άφησε με την βελόνα στο χέρι να πονάω! Επέστρεψε με κάποια νοσηλεύτρια μεγαλύτερης ηλικίας και προφανώς πιο έμπειρη, η οποία είδε την κατάσταση και είπε στην πρώτη «Είσαι μέσα στην φλέβα». «Και γιατί δεν βγαίνει αίμα»; ρωτάει η πρώτη. Τις διακόπτω και τους λέω «Πονάω πολύ». «Με συγχωρείτε πολύ, δεν είχαμε πρόθεση να σας πονέσουμε», μου λέει η δεύτερη. «Σας παρακαλώ, βγάλτε το. Δεν θα δώσω αίμα τώρα. Θα έρθω άλλη φορά», είπα.
Ήμουν πολύ νευριασμένος. Έφυγα βρίζοντας. Τόσες φορές έχω δώσω αίμα, τέτοιο πράγμα δεν μούχει ξανατύχει.
Τελικά η τακτική και συχνή αιμοδοσία είναι μόνο για τους εργαζόμενους των νοσοκομείων; Ποτέ δεν κατάλαβα τί τον πείραξε εκείνον τον νοσηλευτή πέρυσι το ότι θέλω να δίνω κάθε 3 ή 4 φορές το χρόνο, αφού απο ιατρική πλευρά δεν είχα πρόβλημα. Έκανα κάτι κακό; Χαλούσα τα προνόμια κάποιας κάστας; Πήγαινα κόντρα σε τίποτε συμφέροντα; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ενημερώστε μας παρακαλώ στην επόμενη διαφημιστική σας εκστρατεία.
Άραγε θέλετε ή όχι να υπάρχουν εθελοντές αιμοδότες; Για ποιόν λόγο γίνονται όλες αυτές οι διαφημίσεις και η πλύση εγκεφάλου να δίνουμε αίμα; Και μήπως πρέπει να εκπαιδεύσετε καλύτερα το νοσηλευτικό προσωπικό που ασχολείται με την αιμοληψία; Αν όντως ήταν δύσκολη η εξεύρεση κατάλληλης φλέβας στην δική μου περίπτωση, γιατί η αρχική νοσηλεύτρια δεν πήγε αμέσως στην εμπειρότερη συνάδελφό της, προτού μου χώσει την βελόνα στο μπράτσο και μ’ αφήσει με την βελόνα μέσα να πονάω;
Και τέλος να προσθέσετε άλλη μία προϋπόθεση στις οδηγίες για τους εθελοντές αιμοδότες: ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΕΣ ΦΛΕΒΕΣ! Και να μας εξετάζουν ειδικά γι’ αυτό το πράγμα, για να διευκολύνονται και οι νοσηλεύτριες, αλλα και για να μη μας τρυπάνε κι εμάς και ταλαιπωρούμαστε άδικα.
Όσο για μένα, αφού ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΛΕΣ ΦΛΕΒΕΣ, δεν πρόκειται να ξαναδώσω αίμα. Δεν έχω καμμία όρεξη να με τρυπάνε με βελόνες... Παρ΄ ότι τόσα χρόνια οι φλέβες μου δεν με είχαν εμποδίσει σε τόσες αιμοδοσίες.
Σ. Ν.
Μένω μόνιμα στο Λεκανοπέδιο Αττικής, είμαι εθελοντής αιμοδότης εδώ και λίγα χρόνια, έχω εγγραφεί στο ΕΚΕΑ και εχω πάρει δελτίο εθελοντή αιμοδότη (χάρτινο) και πλαστική ταυτότητα (κάρτα με τσιπάκι). Προτού γίνω εθελοντής αιμοδότης είχα δώσει αίμα καμμιά δεκαριά φορές περιστασιακά, όταν υπήρχε τυχόν ανάγκη για κάποιον συγγενή ή γνωστό.
Επειδή όμως αυτές οι περιπτώσεις ήταν πολύ λίγες, αποφάσισα να γίνω εθελοντής με σκοπό να δίνω αίμα τακτικά γύρω στις 4 φορές το χρόνο, δηλαδή περίπου κάθε τρεις μήνες. Σκέφτηκα ότι, αφού υπάρχει ανάγκη κι αφού αποφάσισα να προσφέρω αυτό το ελάχιστο που μπορώ, ας προσφέρω όσο περισσότερο μπορώ. Το έκανα με την καρδιά μου, γιατί το ήθελα.
Φρόντισα και ενημερώθηκα πολύ προσεκτικά για τις προϋποθέσεις που πρέπει νάχω για να είμαι εθελοντής αιμοδότης. Μάλιστα έκαμα και γενικές εξετάσεις αίματος, καρδιογράφημα, μετρήσεις πιέσεως κλπ., ώστε να είναι σίγουρο 100% ότι δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα από την πλευρά μου.
Επέλεξα να πηγαίνω στο νοσοκομείο «QQQ», γιατί με βόλευε. Πέρυσι όμως ένας νοσηλευτής, όταν ξάπλωσα για να δώσω αίμα και είδε ότι πήγαινα εκεί κάθε τρείς μήνες, άρχισε να μου κάνει ολόκληρη «κατήχηση», κατά την διάρκεια της αιμοδοσίας και χωρίς να ζητήσω την γνώμη του, ότι δεν είναι καλό να πηγαίνω τόσο συχνά, ότι κάποιες τιμές (π.χ. αιματοκρίτης) ήταν καλές μεν αλλά προς τα χαμηλά όρια, ότι ο ίδιος δίνει 2 φορές τον χρόνο, και μόνο αν χρειαστεί εκτάκτως ίσως να δώσει και 3η φορά, όπότε κι εγώ να δίνω αίμα 1-2 φορές το χρόνο. Σημειωτέον ότι ο αιματοκρίτης μου συνήθως είναι γύρω στο 46% (!!!) και τελικά τα όσα σχετικά μου έλεγε ο νοσηλευτής ήταν μάλλον μπούρδες.
Τέλος πάντων ύστερα από αυτήν την αρνητική πλύση εγκεφάλου αποφάσισα κι εγώ να δίνω αίμα 3 φορές το χρόνο. Πρόσφατα πήγα στο ίδιο νοσοκομείο Σωτηρία, για να ξαναδώσω, καθώς ξέρω ότι τον Αύγουστο σημειώνονται ελλείψεις.
Όταν ξαπλωσα στο κρεβάτι, η νοσηλεύτρια άρχισε να ψάχνει για την πιο κατάλληλη φλέβα, όπως γίνεται συνήθως. Ξαφνικά μου λέει «Δεν έχετε καλές φλέβες, το ξέρετε;» Ξαφνιάστηκα. Σχεδόν σοκαρίστηκα. Δεν μου είχαν ξαναπεί κάτι τέτοιο. Μετά με ρωτάει «Έχετε ξαναδώσει αίμα;» Της απαντάω «Πολλές φορές». Μου ξαναλέει «Εδώ στο νοσοκομείο Σωτηρία εννοώ». Μα δεν είχε δεί το δελτίο μου; Της το είχα δώσει μαζί με το ερωτηματολόγιο, που είχα μόλις συμπληρώσει. Της απαντάω «Όλες τις φορες τα τελευταία χρόνια εδώ έρχομαι». Φαίνεται ότι κάτι την προβλημάτιζε και έψαχνε να βρεί κάτι για δικαιολογία, αν το πράγμα πήγαινε στραβά. Έπρεπε να το καταλάβαινα εκείνη την ώρα και να φύγω.
Τελικά βρίσκει κάποια φλέβα που της φάνηκε καλή. Μου βάζει την βελόνα και πόνεσα αρκετά, ενω άλλες φορές σχεδόν δεν καταλάβαινα τίποτε. Και μάλιστα δεν ήταν ένας πόνος για μια στιγμή, αλλά συνεχής! Και αίμα δεν έβγαινε! Κάτι έκανε στρίβοντας λίγο την βελόνα (το είδα με τα μάτια μου), οπότε πόνεσα ακόμη περισσότερο. Της λέω «Ξέρετε πονάω αρκετά». Αλαφιασμένη μου λέει «Δεν έκανα τίποτε. Δεν το πείραξα». (Ψέματα είπε, προφανώς φοβήθηκε.)
Έφυγε αμέσως και με άφησε με την βελόνα στο χέρι να πονάω! Επέστρεψε με κάποια νοσηλεύτρια μεγαλύτερης ηλικίας και προφανώς πιο έμπειρη, η οποία είδε την κατάσταση και είπε στην πρώτη «Είσαι μέσα στην φλέβα». «Και γιατί δεν βγαίνει αίμα»; ρωτάει η πρώτη. Τις διακόπτω και τους λέω «Πονάω πολύ». «Με συγχωρείτε πολύ, δεν είχαμε πρόθεση να σας πονέσουμε», μου λέει η δεύτερη. «Σας παρακαλώ, βγάλτε το. Δεν θα δώσω αίμα τώρα. Θα έρθω άλλη φορά», είπα.
Ήμουν πολύ νευριασμένος. Έφυγα βρίζοντας. Τόσες φορές έχω δώσω αίμα, τέτοιο πράγμα δεν μούχει ξανατύχει.
Τελικά η τακτική και συχνή αιμοδοσία είναι μόνο για τους εργαζόμενους των νοσοκομείων; Ποτέ δεν κατάλαβα τί τον πείραξε εκείνον τον νοσηλευτή πέρυσι το ότι θέλω να δίνω κάθε 3 ή 4 φορές το χρόνο, αφού απο ιατρική πλευρά δεν είχα πρόβλημα. Έκανα κάτι κακό; Χαλούσα τα προνόμια κάποιας κάστας; Πήγαινα κόντρα σε τίποτε συμφέροντα; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ενημερώστε μας παρακαλώ στην επόμενη διαφημιστική σας εκστρατεία.
Άραγε θέλετε ή όχι να υπάρχουν εθελοντές αιμοδότες; Για ποιόν λόγο γίνονται όλες αυτές οι διαφημίσεις και η πλύση εγκεφάλου να δίνουμε αίμα; Και μήπως πρέπει να εκπαιδεύσετε καλύτερα το νοσηλευτικό προσωπικό που ασχολείται με την αιμοληψία; Αν όντως ήταν δύσκολη η εξεύρεση κατάλληλης φλέβας στην δική μου περίπτωση, γιατί η αρχική νοσηλεύτρια δεν πήγε αμέσως στην εμπειρότερη συνάδελφό της, προτού μου χώσει την βελόνα στο μπράτσο και μ’ αφήσει με την βελόνα μέσα να πονάω;
Και τέλος να προσθέσετε άλλη μία προϋπόθεση στις οδηγίες για τους εθελοντές αιμοδότες: ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΛΕΣ ΦΛΕΒΕΣ! Και να μας εξετάζουν ειδικά γι’ αυτό το πράγμα, για να διευκολύνονται και οι νοσηλεύτριες, αλλα και για να μη μας τρυπάνε κι εμάς και ταλαιπωρούμαστε άδικα.
Όσο για μένα, αφού ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΛΕΣ ΦΛΕΒΕΣ, δεν πρόκειται να ξαναδώσω αίμα. Δεν έχω καμμία όρεξη να με τρυπάνε με βελόνες... Παρ΄ ότι τόσα χρόνια οι φλέβες μου δεν με είχαν εμποδίσει σε τόσες αιμοδοσίες.
Σ. Ν.
